มาอังกฤษครั้งแรก
ปี 2006 ผมได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากเพื่อนที่มาทำงานร้านอาหารไทยอยู่ที่อังกกฤษก่อนผมประมาณปีหนึ่งผมรีบตอบตกลงทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียวและเริ่มดำเนินการเดินเรื่องมาอังกฤษทันทีใช้เวลาประมาณ 4 เดือนหลังจากติดต่อคุยกับนายจ้างที่อังกฤษก็ได้ใบเวิร์คเพอร์มิตเสียค่าทนายค่าทำเวิร์คเพอร์มิตไป 1500 ปอนด์ (นายจ้างออกให้ก่อน)ในสมัยนั้น 1 ปอนด์แลกเงินบาทได้ 70-71 บาทก็ถือว่าเยอะอยู่สำหรับคนธรรมมดาอย่างเราตอนนี้ได้ 50-54 ต่อปอนด์ก็ดีมากแล้ว เมื่อได้เวิร์คเพอร์มิตผมก็เริ่มดำเนินการขอวีซ่าโดยไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลพญาไทยตรวจหาวัณโรคอย่างเดียวแล้วก็เอาเอกสารทั้งหมดไปยื่นที่ตึกรีเจ้นใช้เวลาหนึ่งเดือนก็ได้วีซ่าเข้าประเทศอังกฤษ 5 ปี ถือว่าได้เยอะมากเมื่อได้วีซ่าก็ซื้อตั๋วเครื่องบินจำตอนบินมาอังกฤษขึ้นเครื่องที่สนามบินดอนเมืองก่อนย้ายมาสุวรรณภูมิก่อนบินก็ไปคุยและเซ็นสัญญากับนายจ้างก่อนนายจ้างบินมาคุยด้วยตัวเองเลยตื่นเต้นสุดๆ ถึงวันบินก็โชคดีมีเพื่อนที่บินไปอังกฤษด้วยกันเขาไปเรียนต่อปริญญาโทส่วนผมไปทำงานเจ้านายก็เอาของมาฝากเป็นถ้วยจานที่ซื้อจากเมืองไทยเพื่อเอาไปใช้ที่ร้านผมนี่หิ้วขึ้นเครื่องจนมาถึงสนามบินฮีทโทรเมื่อมาถึงสนามบินก็ต้องตรวจเช็ควีซ่าผมมาทำงานก็ต้องไปเช็คใบตรวจร่างกายด้วย ตม. อังกฤษถามว่ามาทำอะไรก็บอกว่ามาทำงานประทับตราเข้าเมืองปึ้งให้แต่ด้วยความตื่นเต้นทำให้ผมลืมถุงจานที่หิ้วมานั่นคืออันแรกที่ลืมและเมื่อมารับกระเป๋าผมก็เอาแต่กระเป๋าของผมและลืมกระเป๋าที่เจ้านายฝากมาเมื่ออกจากสนามบินก็ขึ้นแท๊กซี่จากสนามบินมุ่งไปสู่ที่ทำงานใหม่ที่เมืองเซสเตอร์ฟิลด์ ระหว่างนั่งรถก็เห็นความเจริญบ้านเมืองเขาโอ้โห้สวยงามไปหมดเมื่อมาถึงเมืองที่พักก็มีพี่คนหนึ่งพาไปที่พักถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะมาถึงวันศุกร์พี่เขาก็บอกนอนพักเลยนะตอนเย็นอาจจะต้องไปช่วยทำงานมาถึงวันแรกเขาให้ไปช่วยล้างจานวันนั้นผมเข้าไปนั่งน้ำตาคลอคิดถึงบ้านอยู่ในห้องน้ำคนพิการด้วยก็มาวันแรกก็เลยรู้สึกคิดถึงบ้านอยู่ ทำงานสามวันได้รับเงิน 30 ปอนด์โอ้โห้ได้เยอะกว่าเมืองไทยเริ่มมีแรงฮึดสู้อาทิตย์ต่อๆมาก็ได้รับอาทิตย์ละ 80 ปอนด์เพราะต้องโดนหักค่าทำเวิร์คเพอร์มิตด้วยแต่ก็ยังเหลือเงินส่งกลับบ้านเพราะบ้านก็อยู่ฟรีข้าวก็กินที่ร้านเสียแต่ค่าน้ำค่าไฟก็ออกช่วยกันถ้าเช่าบ้านอยู่เองก็อาทิตย์ละ 90 ปอนด์ เดี๋ยวมีตอนต่อไป
