สมัยเราทำงานหาประสบการณ์ในสายงานเชฟ เมื่อยุคฟองสบู่แตกและใช้ชีวิตในการทำงานหาเก็บเกี่ยวประสบการณ์ในกรุงเทพมหานครประมาน 14-16ปี ในสมัยยุคนั้นวิชาความรู็ด้านงานครัวจะไม่ค่อยมีหลักสูตรที่ง่ายเหมือนปัจจุบัน เราจะต้องค้นคว้าหาเอากับเชฟและรุ่นพี่ๆที่ทำงานในครัว และสิ่งสำคัญต้องขยัน และพร้อมที่จะเรียนรู้
สมัยนั้นเชฟไม่ได้มาคอยบอกสอนเราง่ายๆเราต้องรู้จักรถาม และเก็บทุกๆรายละเอียดเวลาเชฟทำให้เราดู ด้วยสมุดพกพาในตัวตลอด สมัยนั้นเชฟดุดันกว่าสมัยนี้มาก กว่าจะผ่านมาได้แต่ละตำแหน่งบอกได้คำเดียวว่า มึงต้องเก่งจริง และรู้จริงๆ แม้เราจะโดนเชฟดุด่าว่าอย่างไรเราก็ไม่เคยเถียงแกสักคำ เพราะเราถือว่าท่านเป็นครูที่เราจะต้องศึกษาวิชาชีพเอาจากท่านมาให้ได้ให้มากที่สุด และต้องอดทนกัดฟันสู้เอา สมัยนั้นเชฟให้เราทำงานหนัก และหนักมากๆเพื่อให้เราเป็นคนแกร่ง (อันนี้มาทราบทีหลัง) แกให้เราเรียนรู้ตั้งแต่ความมีระเบียบในการแต่งตัวใส่ชุดให้พร้อม ความสะอาดทุกๆซอกมุมในครัว และหน้างานต้องทำไปเคลียร์ไป ความเสียสละให้เพื่อนๆในทีม และต้องทำงานหนักและรับผิดชอบให้ได้ทุกๆอย่างที่เชฟสั่งไว้ แขก 200-300 ร้อย กุ๊กทำอาหารเช้ามีกันแค่ 3 คน เก็บเบรคฟัสเสร็จก็มาเตรียมของวันถัดไป และต้องเตรียมให้เสร็จด้วยแม้แต่เวลาเลิกงานตามเวลาก็ไม่เคยได้เลิก แถมโอทีก็ไม่เคยมี สปิริตล้วนๆครับ แต่เราก็ทำมันได้ และทำมันได้ดีด้วย บอกตรงๆ กว่าจะได้วิชาชีพติดตัวมามันช่างเป็นเส้นทางที่ทรหดมาก(อันนี้พูดถึงสมัยก่อนนะ)
มาพูดถึงปัจจุบัน เด็กทุกๆวันนี้เราพยามบอกสอนให้แทบจะไม่มีไครใส่ใจเอา แม้แต่สมุดเล่มเดี่ยวจะจดมันยังไม่พกกัน พอบอกวันนี้พรุ่งนี้มันลืมสะงั้น ทำงานแขกอาหารเช้าวันละ 20-30 คนมันบ่นเหนื่อย (ทำงานมันก็ต้องเหนื่อยอะนะ) เราก็เข้าไปช่วยทุกๆด้านแล้วพยายามสอนเขา ในเบสิกขั้นพื้นฐานงานให้ แต่ดูเหมือนไม่ค่อยได้ผล มองๆดูเหมือนเด็กทุกๆวันนี้อยากไปทางลัด เอาตำแหน่งเอาเงินเดือนสะมากกว่าที่เขาอยากได้ ขนาดความเป็นระเบียบเรียบร้อยในตัวเองยังไม่มี สอนอะไรให้ก็ไม่ใสใจเอา แล้วมันจะให้เราเอากะจิตกะใจที่ใหนไปสอนมันวะ พูดจากับเขาไม่เพราะก็ไม่ได้นะเด็กสมัยทุกวันนี้ เขาหาว่าเชฟไม่สุภาพบ้างเอ่ย ไม่มีสปิริตบ้างเอ่ย แบบนี้เหรอไอ้ลูกน้องที่เราจะสอนงานให้ นี้ขนาดเราลงมาคลุกคลีช่วยอุดงานในช่องโหวให้ทุกๆด้าน มันยังบอกว่าเราไม่ทำอะไร ลูกน้องแบบนี้ก็มีด้วยเหรอวะ เป็นเชฟใหญ่มา 11 ปี 5 เดือนได้ก็เพิ่งมาพบมาเจอแบบนี้ เอาละๆๆ เอาเป็นว่าวิชาที่ผมได้มานั้นนะมันช่างเหนื่อยยากกว่าจะได้มา ผมไม่อยากเก็บไว้หรอกนะอยากสอนทุกๆคนให้หมดเปลือกเลย แต่ถ้าจะให้ผมสอน หันกลับไปมองตัวเองก่อนนะว่ากะตือรือล้นที่จะเรียนรู้และจดจำหรือยัง.
