มิสเตอร์วูฟล์แพนเค้ก | MR.Wolf Pancake
วันหนึ่ง มิสเตอร์วูฟล์รู้สึกหิวข้าวอย่างมากเขาอยากกินแพนเค้ก อร่อย อร่อย เขาคิดในใจพร้อมกับเลียริมฝีปากอันกว้างแผล่บๆ แพนเค้นชิ้นใหญ่ๆสดๆมันต้องเป็นแพนเค้กที่อร่อยแน่ๆเลย เขาไม่เคยทำแพนเค้กมาก่อนเขาจึงไปรื้อชั้นหนังสือเพื่อหาตำราทำแพนเค้ก เขาเจอตำราทำแพนเค้กแต่มิสเตอร์วูฟล์อ่านหนังสือไม่ออกเขาจึงไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้าน เขาไปหาไก่แจ้เพื่อนบ้านที่อ่านหนังสือเก่งมากที่อยู่ข้างๆบ้านเขา พ่อคุณพ่อไก่แจ้พ่อมหาจำเริญได้โปรดช่วยฉันอ่านตำราทำแพนเค้กนี่ให้ฟังทีเถอะ มิสเตอร์วูฟล์ร้องขอความช่วยเหลือจากไก่แจ้ ไม่ไก่แจ้ร้องตอบมิสเตอร์วูฟล์โดยทันควันพร้อมกับปิดประตูบ้านใส่หน้าปัง!!!
แย่จังมิสเตอร์วูฟล์ถอนหายใจเดินกลับบ้านพร้อมกับนั่งลงแล้วค่อยๆตั้งใจอ่านตำราทำแพนเค้กทีละนิดๆจนเขาอ่านจบได้ด้วยตัวเขาเอง เมื่อได้สูตรทำแพนเค้กแล้วเข้าก็เดินไปดูวัตถุดิบสำหรับทำแพนเค้กแสนอร่อยของเขาแต่เขาไม่มีอะไรในครัวสำหรับทำแพนเค้กเลยสักอย่าง ฉันต้องออกไปซื้อของที่ร้านค้า เขานั่งลงแล้วก็ทำท่าจะจะเขียนรายการซื้อของแต่เขาเขียนหนังสือไม่เป็นเขาจึงไปขอความช่วยเหลือวิลลี่หนุ่มน้อยข้างบ้าน พ่อหนุ่มเจ้าเป็นคนฉลาดได้โปรดช่วยฉันเขียนรายการของที่ฉันจะไปซื้อมาทำแพนเค้กให้หน่อยเถอะ มิสเตอร์วูฟล์กล่าวขอร้องให้ช่วย ไม่มีทางฉันไม่เขียนให้นายหรอกหนุ่มน้อยวิลลี่กล่าวพร้อมกับปิดประตูบ้านใส่หน้ามิสเตอร์วูฟล์ปัง!! ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้มิสเตอร์วูฟล์พูดเบาๆคนเดียวพร้อมกับเดินเศร้ากลับมาบ้าน เมื่อมาถึงบ้านเขาก็เริ่มนั่งค่อยๆเขียนรายการซื้อของจนครบด้วยตัวเอง เมื่อเขียนเสร็จเขาจะนับเงินเพื่อให้แน่ใจว่าเงินเขาพอที่จะซื้อของหรือไม่ แต่เขานับเลขไม่เก่งเขาจึงไปขอความช่วยเหลือจากมิสเตอร์จินเจอร์เบรดแมนให้ช่วยนับเงินให้เขาหน่อย ได้โปรดช่วยนับเงินให้ฉันหน่อยเถอะฉันนับเลขไม่ค่อยเก่งเขากล่าวร้องขอความช่วยเหลือจากมิสเตอร์จินเจอร์เบรดแมนด้วยความสุภาพเรียบร้อย ไม่ฉันกำลังยุ่งอยู่และฉันจะไม่สนปัญหาของนายไปไกลๆเลยจินเจอร์เบรดแมนกล่าวพร้อมปิดประตูปัง!!ใส่หน้ามิสเตอร์วูฟล์
มิสเตอร์วูฟล์ผู้น่าสงสารเดินคอตกกลับบ้านแล้วก็เริ่มนั่งนับเงินทีละเหรียญเขาใช้เวลานานมากกว่าจะนับเงินได้ถูกต้องครบทุกบาทแต่เขาก็ทำได้สำเร็จ ทีนี้มิสเตอร์วูฟล์จะต้องไปจ่ายตลาดแล้วแต่เขายังไม่มีตะกร้าสำหรับใส่ของเลยเขาเห็นหนูน้อยหมวกแดงเดินผ่านมาพอดีเขาจึงร้องขอยืมตะกร้าเธอ นี่หนูจ๋าหนูหมวกแดงๆนะขอฉันยืมตะกร้าเธอไปจ่ายตลาดหน่อยได้ไหมจ๊ะ อย่าหวังว่าฉันจะให้เจ้ายืมตะกร้าอย่ามาพูดดีซะให้ยากชัดเจนมั้ย หนูน้อยหมวกแดงกล่าว มิสเตอร์วูฟล์เมื่อไม่มีตะกร้าใส่เขาก็ตัดสินใจเดินไปตลาดแบบหงอยๆ ฉันจะต้องทำไห้ได้เาพูดกับตัวเองเบาๆ เขาไปถึงตลาด อ่านรายการของที่จะซื้อที่จดไว้ว่ามีอะไรบ้าง ตอนจ่ายเงินก็นับเงินเองแล้วก็หอบ ไข่ นม แป้งสาลีกลับบ้าน ทีนี้ก็ถึงเวลาทำแพนเค้กแสนอร่อยสักทีแต่มิสเตอร์วูฟล์ทำอาหารไม่ค่อยจะเก่งเจาจึงเดินไปเรียกลูกหมูสามพี่น้องเพื่อนบ้าน ได้โปรดช่วยฉันทำแพนเค้กหน่อยเถอะ แล้วฉันจะแบ่งให้ทุกคนๆทานด้วย มิสเตอร์วูฟล์พูดด้วยความสุภาพ ไม่มีทาง ปัง ปังปัง เสียงประตูปิดใส่หน้าพร้อมกันสามบาน มิสเตอร์วูฟล์รู้สึกเศร้าไม่มีใครอยากช่วยเขาเลยสักคน
มิสเตอร์วูฟล์เดินคอตกกลับบ้านและเริ่มทำแพนเค้กแสนอร่อยของเขาด้วยตัวเอง ไม่นานเขาก็ได้แพนเค้กกองใหญ่แสนอร่อยกองอยู่บนโต๊ะพร้อมกินได้ทันที ตอนนี้กลิ่นแพนเค้กที่มิสเตอร์วูฟล์ทำกำลังส่งกลิ่นหอมออกจากครัวเพื่อนบ้านของเขาที่อยู่รอบๆเริ่มได้กลิ่นหอมของมันและก็ทำให้ท้องพวกเขาเริ่มร้องหิวพวกเขาอยากกินแพนเค้กบ้างพวกเขาจึงพากันไปบ้านมิสเตอร์วูฟล์เผื่อจะโชคดีได้กินแพนเค้กสักชิ้นพวกเขาเคาะประตูบ้านมิสเตอร์วูฟล์ แบ่งแพนเค้กให้พวกฉันบ้างสิ พวกเพื่อนบ้านพูดแกมขู่ทำไมชั้นต้องแบ่งให้พวกเธอด้วย มิสเตอร์วูฟล์กล่าว ไม่มีใครสักคนอยากช่วยฉันทำสักคน แต่พวกพวกเราจะช่วยนายกินมันพวกเขาตอบกลับมิสเตอร์วูฟล์อย่างน่ารังเกียจ และพวกเราจะไม่ไปใหนจนกว่านายจะให้พวกเรากินแพนเค้กด้วย มิสเตอร์วูฟล์ ตอนนี้เริ่มตัดสินใจลำบากเขาคิดสักครู่ก่อนถอนลมหายใจ เอาละถ้างั้นก็เข้ามาเลยมิสเตอร์วูฟล์เปิดประตูกว้างเพื่อนบ้านก็กรูกันเข้ามาจนดันให้มิสเตอร์วูฟล์ไปยืนชิดอยู่ที่ผนัง มิสเตอร์วูฟส่ายหัวพร้อมกับหยักไหล่เล็กน้อยตามพวกเขาเข้าไปในครัวเมื่อพวกเขาเข้าไปครบหมดแล้ว มิสเตอร์วูฟล์ตะครุบพวกเขาไว้หมดอย่างรวดเร็ว
นี่คือจุดจบของพวกเพื่อนบ้านที่เห็นแก่ตัวของเขาหลังจากที่ท้องเขาเริ่มตึงแต่ก็ยังไม่อิ่มดีนักเขาจึงนั่งลงที่โต๊ะจัดการแพนเค้กกองโตของเขาต่อคนเดียวรอบๆตัวเขาไม่มีใครอยู่สักคน
จบบริบูรณ์